Oczeret meni buw za kołysku,
W bołotach ja rodywsja i zris.
Ja łjubłju swoju chatu polis'ku...
Ja łjubłju swij zażurenyj lis...
Szczo tam tropiky,
Szczo tam pampasy?
Zahljanit'-no u puszczu do nas!..
Ja oddaw by za neji odrazu
I Tibet, i Urał, i Kawkaz...
A polis'ke pochmure bołoto? –
Piw-Polissja woda załyła...
Tilky de-ne-de chutir samotnij,
Tilky de-ne-de kłaptyk seła.
Chocz u złydnjach żywemo, u brudi,
Ta prywiłlja jake nawesni,
Koły wystawysz witrowi hrudy
I łetysz, i łetysz na czowni.
A woda i chłjupocze, i płacze,
Zachłynajet'sja w łjutij złobi,
Nu, skażit', w koho serce harjacze,
Jak wesnu powesni ne łjubyt'?
I ukryjut' bezkraji prostory
Biłokuri czajky i czowny...
Tilky słuchaj, jak wody howorjat'
W bujnim zaspiwi swjata wesny.
Tilky słuchaj, jak chwyli chłjupoczut',
Jak nestrymna powid' hude:
Zajwyj ruch – i za obrij zaskoczysz.
Zajwyj ruch – i nawik propadesz.
A koły zarehocze nehoda –
O, todi ne kepkuj iz wody...
Jak dlja neji, czortjaky, ne whodysz –
Och, zaznajesz że, brate, bidy.
I wtikajesz todi jakomoha,
Szczob skorisze na bereh z czownom,
Bo ni wira w mohutńoho Boha,
Ni czorty ne pomożut' wse’dno.
Pokrutyt' tebe, popowertyt',
Zażene, de j Makar ne buwaw:
Ne odnoho zakrutyt' do smerti,
Ne odna propade hołowa.
Prokowtnut' sywowusi tumany
W swoju paszczu tebe i czowna.
I nikoły, nikoły ne wstanesz
U bołoti iz hłejkoho dna.
A na ranok, jak sonce prohljane,
Jak zatychnut' horłasti witry, –
Tilky chwyli hudut' neustanno
J rjabotynnjam bołoto jatryt'.
Ta na berezi chodyt', błukaje
Piwseła, zahljadajuczy w syń.
– Nu, a może, taky prybłukaje
Na czowni czołowik, abo syn.
A piznisze: płaczi, hołosinnja...
A piznisze: żałoba w seli,
Ne odyn... ne odyn na kolinach
Łaje Boha swjatoho bez sliw.
Tak hartuje pryroda do boju
Nas iz samych małeseńkych lit.
I żywemo, jak wmijemo żyt'.
I ne dywno, szczo łjubymo zmałku
Bujnu wodu i bujni pisni...
Nasze serce – ce serce rybałky,
A żyttja nasze – knyha borni...