Zrodyłys' my wełykoji hodyny
Z pożeż wijny, iz połum’ja wohniw,
Płekaw nas bil po wtrati Ukrajiny,
Kormyw nas hniw i zlist' na worohiw.

I os' my jdem u boju żyttjewomu –
Twerdi, micni, nezłamni, mow hranit,
Bo płacz ne daw swobody szcze nikomu,
A chto borec', toj zdobuwaje swit.

Ne choczemo ni sławy, ni zapłaty.
Zapłatoju nam – rozkisz borot'by!
Sołodsze nam u boju umyraty,
Niż żyty w putach, mow nimi raby.

Dowoli nam rujiny i nezhody,
Ne smije brat na brata jty u bij!
Pid syńo-żowtym praporom swobody
Z’jednajem wes' wełykyj narid swij.

Wełyku prawdu – dlja usich jedynu,
Nasz hordyj kłycz narodowi nese!
Witczyzni ty bud' wirnyj do zahynu,
Nam Ukrajina wyszcze ponad use!

Wede nas w bij borciw upawszych sława.
Dlja nas zakon najwyszczyj – to prykaz:
"Soborna Ukrajins'ka derżawa –
Wilna j micna, wid Sjanu po Kawkaz".