– Proszczaj, diwczyno, proszczaj, myłeńka,
Bo ja je siczowyj striłec',
Może, za roczok, może, za czotyry
Stanu z toboju pid winec'.

Proszczaj, diwczyno, proszczaj jedyna,
Bo ja widchodżu na wijnu,
Może, za roczok, może, za czotyry
Nazad do tebe powernu.

Ne rad jichaty na tu wijnońku,
Kłycze mene Witczyzna,
W kajdany zakuta, krow’jeju zroszena
Nasza ta sławna Wkrajina.

Jak rozproszczałys', tak rozijszłysja,
Myłyj wid’jichaw na wijnu,
I w perszych bojach, szczo buły zawzjati,
W bołjuczych ranach zahynuw.

Diwczyna płacze, diwczyna tużyt',
Diwcza sumuje za myłym:
– Oj ty, myłeńkyj, hołube syweńkyj,
Łyszyw mene z synom małym.

Oj ty, zemłyce, oj ty, syraja,
Naszczo mene tak karajesz?
Naszczo mojoho hołuba syzoho
W syru zemłju chowajesz?

My rozproszczałys' ta j rozijszłysja –
I ty pojichaw na wijnu,
Mene, neszczasnu mołodu diwczynu,
Raz nazawżdy pokynuw.