– Proszczaj, diwczyno, proszczaj, jedyna,
Bo ja wże jidu na wijnu,
Może, za roczok, może, za czotyry
Nazad do tebe powernu.

– Ne jid', myłejkyj, na tu wijnojku,
Bo na wijnojci zahynesz,
I mene mołodu, neszczasnu diwczynu,
Raz nazawsze pokynesz.

I rozproszczałys' ta j rozijszłysja,
Myłyj pojichaw na wijnu,
Po kilka wojen – i to zawzjatych –
Kozak na wijni zahynuw.

Jak sja diwczyna toho diznała,
I stała hirko płakaty:
– Oj i ty, zemłe, oj ty, syrwaja,
Za szczo tak tjażko karajesz?

O Ukrajino, o nasza neńko,
Jak ty doroho kosztujesz:
Tych, szczo najkraszczi naszi heroji,
Ty w syrwu zemłju chowajesz!