Jszły strilci do boju ta j za Witczyznu,
Ne odyn pokynuw swoju diwczynu.

Tam stareńkyj bat'ko okopy kopaw,
Win zdałeka baczyw, jak striłec' upaw.

Win sobi ne wiryw, ni swojim oczam,
Pidstupaje błyżcze – to joho syn sam.

– Oj synu mij, synu, ty za wołju wpaw,
W prawyj bik worożu kułju ty distaw.

Wzjaw win sztyry doszky, z nych win trunu zbyw
I swoho synoczka do zemli spustyw.

Jak spustyw win syna w hłyboku jamu,
Iszcze raz zapłakaw, jak za ridnow mamow.

Pryjszow win dodomu, siw sy kraj stoła,
Tjażko zażurywsja, bołyt' hołowa.

Żinka sja pytaje: "Skaży, mużu mij,
Czy żywe na switi syn Ukrajiny?"

"Oj żyje win, żyje w temnomu hrobu,
Wysoka mohyła na hrudjach jomu".

Maty jak poczuła ti hirki słowa,
Try razy zomliła, żyttja skinczyła.

Bat'ko z toho żałju wzjaw sy rewolwer,
Wystriływ sy w hrudy, aż todi pomer.