Oj zacwyła czeremcha, zacwyła jarym cwitom,
Tam praszczaweja, oj, striłec' siczowyj z biłym switom.

Tam praszczaweja, oj, striłec' siczowyj z słezońkamy,
Szczo ne bude komu wykopaty jomu jamy.

Szczo ne bude trunwy tysowoji zhotowyty,
Budut' tiło czorne hajworonnja roznosyty.

A czeremcha tuju skarhu tychu zrozumiła,
Ta j wna toho strilcja siczowoho pożaliła:

"Spy ż ty preyspokijyo, strilnyku siczowyj, wirnyj synu,
Oj ja ż tebe czesno pochowaju, jak dytynu".

Rano-wranci pryjszły jeho druzi uhłedity,
A za niczku strilcja siczowoho wkryły cwity.