Oj tam pry dołyni, harmatamy zrytij,
Łeżyt' ne wid nyni powstanec' ubytyj.
Kozac'keje tiło wid witru zmarniło,
A łyczko rum’jane ziw’jało, zczorniło.

Ne zapłacze maty ta j nad hołowoju,
Ne posadyt' kwity na mohyłu twoju.
Bereza ne zronyt' łystkiw na mohyłu,
U dzwin ne zadzwonyt', ne spowistyt' myłu

Ne wykuje, brate, lit twojich zozulja –
Zakuje z harmaty worożaja kulja,
Odyn bir zapłacze nyszkom sered noczi,
I woron zakrjacze, wyjmajuczy oczi.

Odni rano-wranci witry zahołosjat',
Wowky-siromanci kistky poroznosjat',
I krow po dołyni nakryje murawa –
Ta sława ne zhyne, powstans'kaja sława.