Łety, moja dumo, w weczirnju hodynu
Dałeko, dałeko w swity.
Łety, moja dumo, hen w tuju chatynu,
De słuchaw ja kazky kołys'.

Żyła w tij chatyni diwczyna kochana,
A, może, żywe – to wkłonys',
Skaży jeji słowo bołjucze, jak rana,
Szczo ja wże ne toj, szczo buw kołys'.

Szczo hasne mij pohljad i tychne mij hołos,
I skibky zorały czoło,
Powoli w newoli sywije mij wołos,
A ternja u serci wrosło.

Skaży jeji słowo, chaj duszu rozradyt',
A serce jij skaże: "Korys'!"
Naj marno ne płacze, naj marno ne tużyt',
Bo ja wże ne toj, szczo buw kołys'.