Łety, moja dumo, w weczirnju hodynu
Dałeko-dałeko zwidsil.
Łety, moja dumo, u tuju chatynu,
Szczo słuchaje kazky topil.

U chatci żyła tam diwczyna kochana,
A, może, żywe – pokłonys'!
I skażesz jij słowo bołjucze, jak rana,
Szczo ja wże ne toj, szczo kołys'.

Szczo hasne mij pohljad i tychne mij hołos,
I skyby zorały czoło,
Szczo z woli j newoli posywiw mij wołos
I ternja u serce wrosło.

I szepnesz jij, dumo, chaj duszu rozdrużyt',
A sercewi skaże: "Korys'!"
Chaj darmo ne b’jet'sja, chaj marno ne tużyt',
Bo ja wże ne toj, szczo kołys'.