– Oj wesna, wesna, ty krasna,
Szczo ty nam, wesna, prynesła?

– Prynesła ja wam wodyci
Iz hłybokoji krynyci.

Prynesła ja wam trawyci,
Bujne łystja na werbyci.

Prynesła ja wam liteczko,
Szcze j czerwoneje żyteczko.

Jasne soneczko sijało.
– Z kym ty, Hałoczko, stojała?

– Z toboju, myłyj, z toboju,
Pid zełenoju werboju.

Na trawyczyci prym’jatij
Spustyła kosu do p’jatiw.

A ty, kozacze, ne bud' pan,
Schowaj mene pid swij żupan.

– A ja żupana ne maju,
Pid swytu tebe schowaju.

– Ne wedy mene u swij dwir,
Szczob ne jszow w seli pohowir.

Ne wedy mene w komoru,
Szczob ne czuty pohoworu.