Do kontory ja pidu ta j sjadu na ławku:
– Wy, towarysz hołowa, napyszite sprawku.

Aż prychodyt' hołowa, wkłonywsja nyzeńko:
– Jaku ż tobi sprawku dat', ty ż moje serdeńko?

– Napyszit' papirec' ta j na dowhe wrem’ja,
Szczob u połe ne chodyt' j oderżuwat' prem’ja.

– Oj ja tobi napyszu, a ty jdy dodomu,
I pro ceje ne każy, serdeń nikomu.