Wczora buło lito, lito, a nyńky zyma.
Połjubyła szmarowoza, ta ho doma nema.

A szmarowoz namastyw wiz, pojichaw w dorohu,
A ja bidna, mołodejka, hospodarem w domu.

Oj buw że, buw ja w tim seli djaczejko huljaszczyj:
– Pryjdy, pryjdy na weczerju, budesz chłopec' ładnyj.

Oj pryjszow że toj djaczejko na tu weczerojku,
Nadnis stokrot' szmarowoza z korczmy dodomojku.

Oj ne jszow że szmarowoz ja prosto do chaty,
No piszow że meży koni ja druczka szukaty!

Ja na żinku berezowyj ta duże tonejkyj,
A na djaczka hrabowyj, ałe bo hrubejkyj:

– Dobryj weczir, moja myła, jak że my sja majesz,
A jak mene nema doma, z kym że rozmowljajesz?

– Oj mij łjubyj szmarowoze, toj raz wybaczaj ty,
Perszyj raz-jem zaprosyła djaczejka do chaty.

– Wybaczu ty, moja myła, wybaczu, wybaczu,
Zaswity-no jasno swiczku, naj ja ho zobaczu.

Swiczka horyt', swiczka horyt', horyt' ta pałaje,
A szmarowiz ja djaczejka za łob wytjahaje.

– Ne byj mene, szmarowoze, nic tobi do toho,
Ja ne zrobyw z twojow żinkow ja niczoho złoho.