Nawaryła pyrożeńkiw ja z samoho syra,
Połjubyła szmarowoza, dołe neszczasływa.

Ja szmarowiz u dorozi jak lito, tak zyma,
A ja, bidna syrotońka, hospodarju sama.

Nawaryła pyrożeńkiw ja z samoho syra,
Chto my pryjde na weczerju, tomu budu myła.

Zaprosyła sy djaczeńka na tuju weczerju,
Czort nese szmarowoza, dołe neszczasływa.

– Swjatyj Boże, swjatyj kripkyj, a ty, djacze, zwidky,
Czo’ ty sydysz koło stoła, koło moji żinky?

Piszow że ja szmarowiz do stajni, do konej,
Wybraw sobi toj szmarowiz czystyj kił dubowyj.

Ta jak uzjaw djaczeńka kołom obertaty:
– Proszu, djacze, pesi synu, bilsze ne buwaty.

Oj doszcz ide, rosa pade z wysokoji hirky,
Biżyt' djaczok-neboraczok wid czużoji żinky.

Pryjszow, pryjszow ja djaczeńko pid nowuju szkołu:
– Otworit' my, chłopci, szkołu, bo ja łedwe stoju.

Łipsze buło doma jisty ja kysil bez soli,
Niż w czużoji żinky jisty pyrohy na stoli.