Ja dwi zymy na osnowu prjała,
Aż na tretju zymu osnuwała.

Teper stała ja sobi dumaty,
De ż toho dobroho tkacza j uzjaty.

Zanesu ja jiji do Mykoły,
A win każe, szczo ne maje koły.

Ponesu ja jiji do Omelka,
Win ne baczyt': osnowa toneńka.

Ponesu ja jiji do Danyła,
A win każe: osnowa pohnyła.

– Ne każit' wy, djad'ku, nikomu,
Ta nallju wam czaroczku pownu.

Jak budete osnowu robyty,
To ja wam dam czaroczku pyty.

A Danyło tu osnowu robyt',
I szczoranku wsich susid prywodyt'.

A szczo stinka – to buła kobyła.
– Des' ty, żinko, zrodu ne robyła.

Ne sama ja osnowu snuwała,
Charytyna meni pomahała.

Charytyna – żinka pożyła,
Wona meni kobył nałożyła.

Ja z Danyłom howoryt' ne chtiła,
Meni Chrystja wyrobyt' do diła.

Wona meni robyt' – ne szlichtuje,
Wona meni rjadna pomałjuje.