Oj jichała Kateryna
Szist'ma kińmy iz Wołynja,
Pytajet'sja Wasylja:
– Czy dałeko do seła?

– Nedałeczko, nedałeczko:
Za sim werstow te sełeczko,
Za sim werstow – odna mylja –
Kateryna żywe myła.

Niżka mała, ruczka biła,
Stan toneńkyj, mowa myła.
Jak szczo-nebud' zaspiwaje,
To serdeńko umliwaje.

Os' prybuw chłopec' motornyj,
Na nim harnyj żupan czornyj,
Iz swatamy win z’jawywsja
Ta matusi ukłonywsja:

– Nadobrydeń wam, matusju!
Ja pryjichaw po Katrusju!
Ja pryjichaw Katrju wzjaty,
Czy ty budesz moja maty?

– Oj breszesz ty, łedaczyno,
Ne wiz'mesz mojej dytyny!
Moje dytja, jak byłyna,
Jak czerwonaja kałyna.

– A ja chłopec'-mołodec'.
Maju koszaru owec':
Sztyry woły, dwi korowy,
Czysto w chati i w komori.

Obijszłosja bez ohljadyn:
Spodobawsja chłopec' ładen.
Toż wesiłlja poczały
I Katrusju widdały.

Skoro diwka szłjub uzjała,
Na koszaru pobiżała.
– Oj, Boże mij myłostywyj,
A de ż tiji woły sywi?!

– Ne sama ż bo ty iszła,
I ne sam tebe ja braw,
Na wesiłlja u susida
Żupanynu pozyczaw.

Jak wesiłlja odihrały,
Żupanynu odibrały,
Żupanynu odnjały,
Sercju żałju zawdały.

Kywnuw, morhnuw na szynkarku,
Wypyw odnu-druhu czarku,
Na zakusku pyrih ciłyj:
– Oj ja u Boha szczasływyj!