Usmichnena żinka prochodyt' powoli,
Nenacze topolja strunka.
U nij zahadkowa tajina Madonny:
I hriszna wona, i swjata.
Usmichnena żinka – sołodka newolja,
Tak slipyt', dywytys' bojus'.
Usmichnena żinka żahoju wsja powna,
Na tebe, Madonno, mołjus'.

Pryspiw:
Żinoczyj usmich – wesnjanyj witer,
To lid kołjuczyj, to suchowij.
Żinoczyj usmich z soboju kłycze,
Ja – połonenyk dowiku twij!

Usmichnena żinka – moje prytjażinnja,
Zustriw, i zemlja popływła.
Usmichnena żinka – hrichowne tworinnja,
Z łjubowi wona prorosła.
Usmichnena żinka, nema porjatunku,
P’janyt', jak wyno mołode.
Usmichnena żinka – łukawa czakłunka,
Połonyt' do zhuby tebe.

Pryspiw (2)

Ja – połonenyk dowiku twij! (2)