– De ty chodyw, nasz czornyj barane?
– Do młyna, do młyna, dobryj czabane.

– Szczo ty robyw tam, czornyj barane?
– Mołow pszenyczeńku, dobryj czabane.

– A szczo ty jiw tam, czornyj barane?
– Wiwsjanyj oszczypok, dobryj czabane.

– A szczo ty pyw tam, czornyj barane?
– Horiwku-perciwku, dobryj czabane.

– A de ty spaw tam, czornyj barane?
– W stodoli na sini, dobryj czabane.

– Czym tebe hnały, czornyj barane?
– Prutom-herłyhoju, dobryj czabane.

– A jak ty płakaw, czornyj barane?
– Me-ke-me, me-ke-me, dobryj czabane.

– Kudy wtikaw ty, czornyj barane?
– Do diwky-diwczyny, dobryj czabane.

Wsi berut'sja za ruky, jdut' po kołu j spiwajut'. W seredyni koła "czornyj baran" u kożusi, wownoju nawyworit, iłjustruje kumednymy ruchamy i hołosom tekst hajiwky. Wykonujuczy ostannij kupłet, "baran" biżyt' do odnijeji iz diwczat. Pislja c'oho hra poczynajet'sja spoczatku, ałe "barana" wybyrajut' inszoho.