Kożen wik swoji maje radosti,
I dytynstwo, i junist', i zrili roky,
Ja stoju i dywłjusja z zazdristju,
Jak szczasływo hasajut' mali ditłachy.
Chocz zdajut'sja wony bezporadnymy
Ta zhadałos' meni, jak todi,
Ja robyw iz paperu korabłyky
I puskaw jich po bystrij wodi.

Pryspiw:
Chaj pływut' paperowi korabłyky,
Chaj pływut' paperowi korabłyky
Do nebaczenoji i neznanoji dosi zemli.
Dlja dorosłych ci bili korabłyky
I smisznymy buły, i nezhrabnymy,
A dlja mene ce buły
Wełyki mors'ki korabli.

Ja puskaw jich łehkoju rukoju
I łetiły witryła u sywyj tuman,
I małeńkyj strumok buw rikoju,
I u kożnij kałjużi szumiw okean.
I po nynisznij deń czerez budni ci siri
Rozbywajut' korabłyky dniw kałamut',
Nedarma ja todi po-dytjaczomu wiryw,
Szczo do sprawżńoho morja wony dopływut'.

Pryspiw (2)