Buło lito, buło lito, a teper zyma,
Pojichaw dżuman u dorohu ta j szcze ho nema,
Jichaw, jichaw, na dorozi staw.
Woły mu sja poboliły j sam dżuman zasłab.
Zasłab, zasłab, pid mażew łeżyt',
Nichto ho sja ne spytaje, szczo jeho bołyt'.
Pryjszow d’nemu wirneńkyj słuha:
– Ty, gazdo mij, dżumanczyku, czuża storona!
Pryjszła d’nemu wirneńka sestra:
– Oj bratczyku-dżumanczyku, czuża storona!
Pryjszow że d’nemu jeho ridnyj brat:
– Oj bratczyku-dżumanczyku, cy tut ty zasłab?
Pryjszła d’nemu ridneńkaja maty:
– Mij synoczku-dżumanczyku, tut by ty wmyraty!
Pryjszow d’nemu ridneńkyj otec':
– Dżumanczyku ta j synoczku, tut tobi konec'!
Zahornuwsja dżumanczeńko u nowyj żupan:
– Woły moji połowiji, chto wam bude pan?
Zahornuwsja dżumanczeńko u nowyj kożuch.
Obernuwsja doli łyczkom, spustyw dżuman duch.
Piszły woły połowiji lisom ryczuczy:
– Chto nas bude hoduwaty, dodomu jduczy?
Pryjszły woły połowiji ta pered worota,
Wyjszła, wyjszła dżumanczycha, jak tota syrota:
– Woliła ja was, woły, połupyty,
Niż mały-ste moho syna w czużyni łyszyty!