Oj zajmyła diwczynońka jahnjatońka w połe,
Zahubyła jahnjatońka, neszczasływa dołe.
Biżyt', kryczyt', hukajuczy, jahnjatońka szukajuczy,
Jak ja ho znajdu, weseła budu!
Nadybaje diwczynońka popa mołodoho:
– Czy-s' ne wydiw, pan-otczeńku, jahnjatońka moho?
– Ja ne wydiw, diwczynońko, ja ne wydiw, hołubońko,
Jahnjatońka twoho ani żadnoho.
Chodim, chodim, diwczynońko, jahnjatko szukaty,
A tam budem, diwczynońko, sobi rozmowljaty.
Ta jak pryjszły na dołynu, wzjały spoczywaty.
– Pozwol, pozwol, diwczynońko, trocha żartuwaty.
– Żartuj, żartuj, hospodyne, nechaj nasza żurba zhyne,
Jak my ho znajdem, weseli budem!
Jak uzjały żartuwaty, wzjało weczerity:
– Puskaj, puskaj, pan-otczeńku, czas dodomu ity.
Pryjszła donja dodomoczku, maty donju była:
– Oj czoho ż ty, donju, z popom zachodyła...
– Czekaj, czekaj, pope-chłope, ja ty zrobłju bidu,
Ja za tebe, pope-chłope, do władyky pidu.
– Ja władyky ne bojusja, ja władyci pokłonjusja...
Propaw baran ta j jahnycja, teper z diwky mołodycja,
W haju zełeneńkim z popom mołodeńkym.