Żuryła si mamka mnoju, jak rybka wodoju,
Szczoby mene ne wtopyła za łychoju dołew.

– Oj pidy ż ty, łycha dołe, ta w wyr utopysja,
A za mnoju, mołodoju, ta ne wołoczysja.

– Oj pidu ja, diwczynońko, ta w wyr utopłjusja,
Jak ty wyjdesz wody braty, ja tebe wchopłjusja.

Jak ty wyjdesz wody braty z dwoma konowkamy,
A ja w tebe uchopłjusja oboma rukamy!