Wdjahnena w ełehans'ke, pani krokuje Ł'wowom.
Szczo tam nadumała pani? – Bohu odne widomo.
Mało ne wsi kaw’jarni jij widczynjajut' dweri,
Ta łysz w odnu zachodyt', pobaczywszy fajnoho chłopa.

Pryspiw:
To je Ł'wiw, tam bo niczni kaw’jarni,
Ne łehkoważte, pani, bo to je Ł'wiw.
To je Ł'wiw, tam bo niczni kaw’jarni,
Ne łehkoważte, pani, bo to je Ł'wiw.

Chłop zaproszuje pani, chłop zamowljaje kawu,
Pani, napewno, znaje, wse poczynajet'sja z kawy.
Jak Wy ne baczyły Ł'wowa? Jak Wy ne znajete mowy?
I pryczajiłys' muzyky, joj, szczo to zaraz bude?

Pryspiw

Pani wstaje i czemno djakuje chłopa za kawu,
Pani kłade doljara, cmokaje chłopa w łob.
Pani krokuje Ł'wowom i mało ne wsi kaw’jarni,
Mało ne wsi kaw’jarni jij widczynjajut' dweri.
A znajete czomu? Bo to je Ł'wiw!

Pryspiw