Spyt' nebo, ya nichoho ne bachu
Na blakytnomu foni i nichoho ne chuyu
Ta yakshcho podumaty, to nema shcho vtrachaty
Narano vse nakryyet'sya, ya znovu zanud'huyu
Vsi zyvemo u sviti, yakoho ne znayemo
I znaty ne chochemo, shcho tez nepohano
Bo bolyt' holova i vid toho, shcho bachu
Chocha v inshyi vymir meni shche zarano

Pryspiv:
Ya ne bachu kolorovych sniv...

Navkolo vsi chvori na paranoyu
Spivayut' bezhluzdi pisni pro kochannya
V cych pisnyach vse soplyvo, yak u likarni
A kochannya rymuyet'sya zi slovom strazdannya
Vsi ubohi naspravdi ne mozut' kochaty
Ta y strazdaty z nych tez nichto ne vmiye
Yich vystarchaye tilky na kuchonni rozmovy
Pro te, chto skilky hroshey namyye
A ya chochu zyty, shchob sonce u vikna
Divchata u dveri i kryla na spynu
Shchob p’yani zloby ne vchyly bat'ka
Yak yomu treba robyty dytynu
Shchob rano ne treba bulo prykydaty
Skilky tobi zalyshylos' zyty
I shchob navkolo ne bulo nikoho
Koho b zachotilosya matom pokryty

Pryspiv

Ne vtrachay svoho zyttya ani dnya
Vir tilky sobi – vse inshe mayachnya
Ne spy koly navkolo kypyt' tusnya
Ty unikalnyi tak samo yak i ya

Pryspiv