Zhaday, zhaday ostannyeye kochannya,
Ty molodyi buv, a ya bula dytya,
Ty pryhortav mene do svoho sercya
I hovoryv: "Naviky ty moya".

Tebe vzyaly ti vorohy proklyati,
Vzyaly v Sybiry, v dalekuyu tayhu,
Nas rozluchyly na velyki muky.
Och, Boze miy, ya den i nich molyu.

Tebe vzyaly i vistochky ne daly,
Och, Boze miy, navishcho vze tak meni?
Moze, vony tebe zamorduvaly?
A yak zyvyi – prysnysya choch u sni.

Bez tebe ya, yak cvit na sonci, v’yanu.
Bez tebe ya ne mozu u sviti zyt'.
Oy de, oy de chariv takych distaty,
Shchob zabut' tebe i ne lyubyt'?

Ne raz, ne dva ya Hospodu molyusya,
Ne raz, ne dva tak virnenko ya proshu:
"Verny myloho z pivnichnoyi tayhy,
Nechay shche raz do sercya pryhornu".