Ław stori... Ław stori...

Stij!
W żytti mojemu ty – ne wypadkowist'.
Stij! –
Kryczaw meni, wtraczaw swidomist'.
Stij!
Odyn bez odnoho ne zmożem buty my –
Tak dumaw tilky ty.

Pryspiw:
Nas roz’jednały rizni połjusy,
Zhoriły zwedeni kołys' mosty,
My stały inszymy, ty zrozumij,
Probaczyty zumij.
I ne szukaj, ne dumaj, ne prosy,
Nas roz’jednały rizni połjusy,
My stały inszymy – i ty, i ja –
Taka ław storija.

Ty!
Ne pokładaj nadiji na mobilnyj,
Ty!
Radij, szczo staw wid mene wilnyj.
Stij!
Ne warto znowu poczynaty wse z nulja,
Ja bilsze ne twoja!

Pryspiw

Nas roz’jednały rizni połjusy,
Zhoriły zwedeni kołys' mosty,
My stały inszymy, ty zrozumij,
Probaczyty zumij...