I
Załysz meni, szmatoczok swoho sercja
Szczob zmih by ja tebe znajty.
Załysz meni, szmatoczok swoho tiła
Szczob zmih by ja szcze raz widczut'.

Pryspiw:
I tak jaskrawo ne swityt' wże sonce.
Twoja nemynucza realnist' – cej swit!
I ja ne choczu ity do swojeji ostanńoji prirwy –
Ce marne use;
Ałe wse szczo, maju ja – to ne choczesz maty ty!
Wse żyttja – sucilna borot'ba. Ja odyn. Ja odyn!

II
Moje misto spyt' – wono mene do sebe kłycze.
Ta ja ne budu jty do was!
Ja budu sam, ty znaj meni tak lipsze!
Ne budu ja odnym iz was!

Pryspiw