Wpływajemo w sosnowe more,
w sosnowyj szum, sosnowyj spiw.
Nad namy nebo neozore,
nad namy dach strunkych werchiw,
nad namy widdychom hłybokym
parujut' olijisti pni.

I czujesz, jak pid twojim krokom
zrostajut' zeła zapaszni.

Tut ne bażajesz bil niczoho –
obkutatysja mochom snu,
w praperwisnyj pryrody morok,
w pradawnju wpasty hłybynu.

Chaj w naszim tili, nacze w sosnach,
husta żywycja zakypyt'.
Chaj w naszi żyły zełeń młosna
i połum’ja spływe błakyt'.

Wrostem u zemłju, nacze sosny
(łopocze lisu koruhow).
Nalljet'sja w naszi żyły młosnyj
rosłynnyj sik – zełena krow.
Korinnjam whruznut' nohy w hłynu,
dołoni łystjam obrostut',
a bdżoły do oczej pryłynut'
i med, mow z kwitiw, pytymut'.

Uże ne krow – ważka olija
w zatwerdłych jadrach nabrjaka.
Nemow małyna spije mrija,
sołodka, prystrasna j p’janka.

Kuszczem czerłenym kraj dorohy
rostesz u szumi tyszyny.
Łysz ołeń – samec' strunkonohyj
połochływoji szuka sarny.