Nemow toj ołeń, zahnanyj w bołoto,
Zac'kowanyj sobakamy w lisach,
Borołasja wataha i pichota,
Kinnota jszła za nymy po slidach.

Wpade z utomy wijs'ko po dorozi,
Ne w syłach krisa wderżaty w rukach,
A bosi nohy puchnut' u nemozi,
Krowawljat' rany w dranych onuczach.

I bij kypyt', ostanni uże syły,
A połk za połkom wijs'k worożych jde,
Naraz chtos' kryknuw: "W nas nema nabojiw!"
Zwenyt' z połudnja jich poslidnij strił.

Zahnały nas, zabrały wid nas zbroju
Wirnych syniw swjatoji borot'by.
I wpaw nakaz, szczob własnymy rukamy
Kopały my sami sobi hroby.

A jak mohyła wże buła hotowa,
To na proszczannja howoryw nam kat:
"Tut wilna wam, soborna Ukrajina,
Dlja was nema ni łasky, ni poszczad.

A może chtos' izłożyt' z was prysjahu,
Szczo bude widteper Moskwi służyt'
I widreczet'sja wid swojoho stjahu, –
To j bude wilno i szczasływo żyt'".

W pochmuru dnynu sered mrjaky
Nad swiżym hrobom, szczo na nych czekaw,
Stojało 360 junakiw –
Nichto ne zradyw, łasky ne błahaw.

Upaw nakaz, kłekoczut' skorostriły,
A wijs'ko stełyt'sja, nemow trawa,
A trup za trupom padaje w mohyłu,
I skorostrił kłekocze, ne whawa.

Z nepownoji widkrytoji szcze jamy
Nesut'sja kryky ranenych i zow.
I chtos' hrozyw krywawymy rukamy:
"My nyni hynem, zawtra – krow za krow!"

Pływut' roky, wid roku ta do roku,
J spiwa piseń neskorenyj kobzar,
J ospiwuje w pisnjach narodu
Skrowawłenyj nepimszczenyj Bazar.