Ja s'ohodni wid was wid’jiżdżaju
Boronyty ridneseńkyj kraj,
Może, wernus', a, może, zahynu,
Ty, diwczyno, pro mene zhadaj.

Ty zhadaj ti szczasływi chwyłyny,
Jak łjubyłys', kochałysja my...
Twoje łyczko – rożewyj cwitoczok,
Twoji oczi czarujut' mene.

A udoma stareńkaja maty,
Swoho syna w wikno wyhljada.
Czy powerne z czornoho lisu,
Czy połehszyt' matusi żyttja?

Oj ne płacz, ne rydaj, stara maty,
Twoho syna na switi wże nema.
Win zahynuw w powstans'komu boju,
Załyszyłas' mohyła sumna.

Oj u poli wysoka mohyła,
Kruhom neji szowkowa trawa.
Poskydajte, druzi, mazepynky,
Bo wże wirnoho druha nema.

Poskydały wony mazepynky,
I kljałysja za ńoho pomstyt',
Szczob wże krow ne łyłasja daremno,
I szczob neńku staru zwesełyt'.

Hej, druzi, pomstit' smert' swoho brata,
Szczo widdaw swoje june żyttja,
W borot'bi iz najiznykom-katom,
Szczob powstała Wkrajina wilna.