Iz dawnich-dawen ja po nebu mandruju.
Ja znaw Sołomona i Nestora czuw ja,
Bojan wiszczuwaw, Ioan poperedyw,
A ja widczuwaw, szczo bahato prohłediw.
Ja kraplja wody, za stolittja miljonna,
Ja mury prob’ju, bo za mnoju szcze tonna.
Szcze ja rubylnyk, – mene uwimknuły.
Chapajsja za kłemy: majbutnje j mynułe!

Pryspiw:
Wsuń ruky w nebo!

Ja łjubłju wedmediw, chocz piwni harniszi,
A w nas nema drediw, ta je swoja nisza.
W nij nema dachu, w nij stiny ruchomi,
Sjudy nam prynosjat' use newidome.
Zdijmajemo chwyłju, obtoczymo kamiń,
Tisno u styli nam, wuz'ko w ekrani:
A nebo – dzerkalne, sebe naskriz' wydno,
Pro nebo spiwaty meni ne nabrydne.

Pryspiw

Chocz prawljat' i sudjat' naszczadky Nerona,
Z’jawyłas' nadija: je bili worony.
Jich pidhodujem, rozprawymo kryła, –
Zdijmut'sja orłamy. Chocz zemłju pokryła
Ducha rozrucha, swidomosti kryza,
Błyżnij – dałeko, ta nebo – pobłyzu.
Wono take swjate, wono take ridne,
Pro nebo spiwaty meni ne nabrydne!

Pryspiw