U dowhij rozłuci, w dałekij dorozi
Zawżdy odynoko i sumno meni,
Wrywajet'sja spohad w nesterpnij trywozi
Szczob serce pałało, szczob serce pałało w junac'kim wohni.

Ty marewom budesz zawżdy, budesz zawżdy newidstupno trywohy bołem.
Twij błysk oczej żywe w meni,
Jak w dałyni żywut' wohni, szczo ty do nych idesz wes' wik
Żyttja bezmeżno dowhym połem, hodynam zahubywszy lik.

Prychodyt' do mene neżdana i żdana
Kochana zabuta, u switi odna, –
A może, ce mrija, tremka i neznana,
A może, ce wiczno, a może, ce wiczno zełena wesna.