Doszcz osinnij padaje krapłynamy
Sliz nebesnych iz chmaryn żurby,
Czerwonije hrono niżnoji kałyny,
Prytuływszys' do werby.

Mabut' zhaduje wesełe lito,
Bezturbotnist' j sonjaczne tepło,
Ta, na żal, mynaje radisne i switłe,
I sumnyj do nas pryjszow.

Łystopad, wytkaw żowtyj kyłym,
I nasz sad wid wbrannja ohoływ,
Chocz by szcze zaczekaw,
Bo wyruje łjubow-rika.

Łystopad, spyt' zim’jata trawa,
Szcze zwuczat' pro kochannja słowa,
Toż ne wse zabyraj,
Moho szczastja tepło widdaj!

Zahornuła sywymy tumanamy,
Zasmutyła osiń zołota,
Sołow’jini noczi, czary do switannja,
I pałki twoji wusta.

Ne sumuj krasuneczko-diwczyno,
Ne powernesz lita wże nazad,
Czas nud'hy i tuhy prołetyt' newpynno,
I rozkwitne znow nasz sad!

Łystopad, chaj skorisz prolita
Caryna sniw – pora zołota,
I za neju zyma
Na rankowyj zijde tuman.

Łystopad, ożywut' nawesni
I sady, sołow’jini pisni,
Zabrynyt' poczuttja,
Moje szczastja, moje żyttja.

Łystopad, ożywut' nawesni
I sady, sołow’jini pisni,
Zabrynyt' poczuttja,
Moje szczastja, moje żyttja.

Łystopad...