Stojała hrusza, zełeniw lisoczok.
Stojało nebo, dywne ta sumne.
U hruszi buw toneńkyj hołosoczok,
Wona w dytynstwo kłykała mene.

My z neju dowho w poli howoryły,
Ne czuły nawit' hurkotu dorih.
Moji ważki, moji szczodenni bryły
Staryj Sizif tym czasom posterih.

Stojały my odna suproty odnoji.
Ni z czym ne kryłys', ne chotiły jty.
Wona bojałas' oseni chołodnoji,
A ja bojałas' szumu j sujety.

Udwoch my z neju słuchały zozulku.
I chmary jszły, jak netutesznij dym.
Sizif kuryw swoju hirkuszczu łjulku,
Jomu chotiłos' buty mołodym.