W rajs'kim sadoczku rosła łelija.
– Chto ż jiji sadyw? – Panna Marija.
Jak sadyła, tak sadyła,
Łelijoczka sja rozwyła,
Krasna łelija, krasna łelija.

Pryjszła do neji matinka jeji:
– Daj my, Marije, łystok łeliji.
– Ne dam, ne dam ni łystoczka,
Bo my wsochne łelijoczka,
Krasna łelija, krasna łelija.

Pryjszow do neji bateńko jeji:
– Daj my, Marije, łystok łeliji.
– Ne dam, ne dam ni łystoczka,
Bo my wsochne łelijoczka,
Krasna łelija, krasna łelija.

Pryjszow do neji brateńko jeji:
– Daj my, Marije, łystok łeliji.
– Ne dam, ne dam ni łystoczka,
Bo my wsochne łelijoczka,
Krasna łelija, krasna łelija.

Pryjszła do neji sestryczka jeji:
– Daj my, Marije, łystok łeliji.
– Ne dam, ne dam ni łystoczka,
Bo my wsochne łelijoczka,
Krasna łelija, krasna łelija.

Pryjszow do neji myłeńkyj jeji:
– Daj my, Marije, łystok łeliji.
– Oj dam, oj dam chocz łystoczok,
Bo mij, bo mij kochanoczok,
Krasna łelija, krasna łelija.