Nichto ne znaje, kudy i zwidky.
Nichto ne znaje, czomu j nawiszczo.
A deń mynaje zanadto szwydko.
I my na nicz znowu stały błyżcze.
Nichto ne znaje, czomu j nawiszczo.

Nichto ne skaże, szczo my ne znały,
Jak nebezpeczni darunky neba.
Nichto ne dumaw, szczo wsi wokzały
Mene zachoczut' wezty wid tebe.
A ja kryczała: "Todi ne treba!"

Pryspiw:
Jakszczo anheły wmijut' czekaty,
Ty – anheł... Anheł...
Jakszczo wmijut' wony wybaczaty,
Ty – anheł... Anheł...
Jakszczo anheły wmijut' radity,
Ty – anheł... Anheł...
Jakszczo anheły wmijut' łjubyty,
Ty – anheł... Anheł...

Ty – anheł...

Ja zabyrała kłjuczi wid raju.
Ja i znykała, i powertałas'.
A szczo szukała, sama i ne znaju.
A szczo znajszła, to meni zostałos'.
Z toboju, janhoł, ja załyszajus'.

Pryspiw

Anhełam tak ważko w switi.
Anheły – wony, jak dity.
Anhełom ty możesz buty,
Tilky b znow tebe widczuty.

Pryspiw

Ty – anheł...
Ty – anheł...
Ty – anheł...
Ty – anheł...
Ty – anheł...
Anheł...