Ne wirju ja szczo w serci poczuttiw nema,
Wse bude dobre, bo skoro znow pryjde wesna.
Ja znaju szczo kożen sam obyraje swij szljach,
Chtos' biłyj, chtos' czornyj w dołarach abo w rubljach.
To je szo wykradajut' z karmaniw krajiny,
Chołodnym witrom duje kożnomu w spynu.
S'ohodni wsi wpadajut' u krajnosti,
Bo zabuły pro te, szczo wczora buło realnistju.

Ja wirju, ja znaju, szczo kożen dumku maje,
Za neju u prostir porynuty bażaje.

W mojemu tili nemaje nawit' miscja dlja sercja,
I ty ne dumaj pro te, szczo tobi ce zdajet'sja.
Jakszczo ty choczesz, ja wstupłju w twoju partiju,
Ałe ty znajesz ja ni razu ne pidtrymuju anarchiju.
Ja ne zaberu twoji hroszi w mohyłu,
Ja zawżdy buw na switłomu boci syły.
I ty ne zljakajesz mene dytjaczymy ihraszkamy,
Ty niszczo bez mene i ja znaju, szczo ty wirysz meni.

Ja wirju, ja znaju, szczo kożen dumku maje,
Za neju u prostir porynuty bażaje.
Ja prospiwaju wam pro mynułe,
Zarady majbutńoho prospiwaju.

Pryspiw:
Wse ne tak pohano koły ce ne pomitno,
Wse zowsim ne pohano, ałe odnomanitno.
Twoji dumky wid mene chowajut'sja,
Wtekty sami wid sebe namahajut'sja.

I kożen zamysłjuwawsja j ne raz,
Szczo nebo nakaże kożnoho z nas.
Za wczynky i sprawy kotri robymo my,
Za to szo łjubow zberehty ne zmohły.
A żyttja deń za dnem wse mynaje
I na oczach u łjudstwa znykaje.
Ja prospiwaju wam pro mynułe,
Zarady majbutńoho prospiwaju.

Pryspiw