W zażurenim nebi kłuboczat'sja chmary,
W osinnim sadu opada żowte łystja,
Ne czuty zwuczannja twojeji hitary,
I hołos twij stych, mełodijnyj i czystyj.

Pryspiw:
A osiń pałaje bahrjano,
Mojeji peczali slidy zamitaje.
Chaj kłycz żurawłynyj roztane w tumani,
A hołos twij dywnyj – u serci łunaje.

Wesnoju cwiło, mow trojanda, kochannja.
Ja sercem horiw sered szczastja chmilnoho.
Ta raptom nastała ta zustricz ostannja...
I ty – ne moja, a drużyna druhoho.

Pryspiw

Ja znaju: rozkwitnut' trojandy wesnoju,
I znowu nalljet'sja i wyzrije kołos.
Ta ty ne zihrijesz wże serce krasoju,
I ja ne poczuju znadływyj twij hołos.

Pryspiw