Obmanczywij weter
Tohda na proszczańe skazał:
"Łjubow' – эto tolko mynuta,
Potom – neyzwestnost'".
Y tajnu chranjat
Hołubie, kak more hłaza.
Y ja ne znaju,
Zaczem mi wmeste.

Pryspiw:
Ja ne żałeju, ne hruszczu,
Daże ne yszczu.
Pust', czto sużdeno,
To y słuczytsja so mnoj.
Neważno, kak y poczemu,
Serdcu moemu.
Ja tebja najdu
Y ne otdam nykomu.
Neważno, kak y poczemu.

Ne nado proszczanyj,
Cztob posłe żałet' o wczera.
Ti choczesz' ujty,
Posmotry – эta dwer' ne zakrita.
Tebe howoryły o tom,
Czto łjubow' – łysz' yhra,
No karta boły
Nadeżdoj byta.

Pryspiw (2)