Ja baczyła switło błyz'ke i dałeke wodnoczas,
izdałeku hołos tycheńko skazaw meni Słowo.
Niżnist' do niżnosti, tiło do tiła, łjubow do łjubowi,
wicznist' do wicznosti – znowu i znowu.

I czuty, jak dychaje czas rytmiczno, nespiszno,
spohljadaje win nas, joho oczi skljani ta bezwodni.
Prostjahny meni u wikno swoju jahodu, wyszne,
prjamo w kimnatu, z nicznoji bezodni.

Dywłjus' na ikony i baczu ja w nych swojich błyżnich:
os' rysy mamy, os' czołowika i doni.
Prostjahnuła meni u wikno swoju jahodu wysznja,
prjamo w kimnatu, z nicznoji bezodni.