Tut spałjujut' łystja i zatchłoho dymu
Stojit' nad zemłeju błahalna mołytwa.
Ta nebo zabuło łystky mołodymy
I osinnju stało chołodnym, jak brytwa.

I choczet'sja znow, jak dytyna prosnutys',
Na szełesty sercja w trawnewych wohnjach,
I łahidnym kryłeczkom neba torknutys',
I kanuty w bezwist' u sjajewi dnja.

Ta ot, roztrywożenyj witru porywom,
Zdijmajet'sja łyst, jak bahrjana swicza.
I łyne do neba, i bude szczasływym,
U chmary krycewi wstromywszy mecza.

I choczet'sja znow, jak dytyna prosnutys',
Na szełesty sercja w trawnewych wohnjach,
I bronzowym kryłeczkom neba torknutys',
I kanuty w bezwist' u sjajewi dnja.