Prokydajus' w pachoszczach żasmynu.
Hubyt'sja iz hiłoczky sloza…
– Ja tebe dowiku ne pokynu!.. –
Czy pełjustka ce, czy ty kazaw?

Weczir junyj. Nesmiływi kroky...
I żasmyn, podils'kyj kyparys...
Cej buket takych dałekych rokiw
Zapiznili spomyny prynis.

Nad pachuczym stohom – rojem bdżiłky...
Boże mij! Nu czym że ne fata?!
Ne złamaj kochannja niżnu hiłku.
A złamaw – ne snys', ne powertajs'.

Hiłoczka pachuczoho sucwittja –
Niżne szczastja dawńoji wesny.
Pełjustky-ciłunky sypłe z witrom
I p’janyt' mene, p’janyt', p’janyt'…

Spomyny żurboju peremyti.
Wsi dumky pro tebe – jak roman.
Ne znyka z oczej wual żasmynu.
Usmich doli to aczy obman?..

Zażasmynyt' szcze. Ta czy zustrinu
Ja ci oczi: koloru żyttja?..
Czuju znow: «Dowiku ne pokynu»...
To chiba ż możływe zabuttja?!.