Te, szczo w nas namahajut'sja wbyty,
Staje dołeju j naszym odwicznym szljachom:
S'ohodni tobi wony zw’jazujut' ruky,
A zawtra ty jimy zmywajesz z noża krow.
Chto twij tworec', szczo nawczyw wyżywaty?
De twoja łohika, jaku ty tak chwałysz?
Zaboronjajuczyj poczaw dozwoljaty,
J na wułycjach mista zapanuwaw chaos.
I w temni czasy je możływist' torknutys'
Do tepłoho switła, jakszczo w ńoho wirysz,
Czas wże nastaw kajdan cych pozbutys',
Swit ne prokynet'sja i ty ne zustrinesz...
...Cej swit łysze dlja obranych,
Dlja tych, chto rozumije pojednannja jednosti i czystoty,
A toj, chto wytraczaje wse żyttja na perehony za kosztownosti,
Toj i załyszyt'sja ni z czym i u pit'mi...
Nasze żyttja – kultury kalistraż:
Szczob widtworyty akt mystectwa,
Żertwoprynoszennja widdasz –
Prolljesz swjate tworinnju w serce...
I pislja smerti znow zab’jet'sja,
W żyttjewych barwach zadychnet'sja,
Twij wicznyj skarb – duszi czastynka,
I ws'omu switu ohołyt'sja skryńka...
Czym pyszen wynohradnyj sad,
Tym joho chmel bahatszym stane,
Symfonija chowaje meżi temnych grat,
A prochołoda nam u żyły zahljadaje.