A nasza łjubow
Podibna na film,
Jakyj tak pryjemno zhadaty.
Ałe wże nikoły,
Nikoły u nim
Rol hołownu ne zihraty.
Ne ti poczuttja wże,
I teksty ne ti,
I muzyka pid mełodramu.
A jak by chotiłosja!
Znowu tobi
Szczyro skazaty wsju prawdu.

Pryspiw:
Znaj, –
Ja łjubytymu wirno dowiku.
Znaj, –
Ja hotowa widdaty tobi,
Jak żinka daje czołowiku
Wse prekrasne, szczo maje w żytti.

Ne znaju. Ne znaju,
Chto nam napysaw
Wesnoju scenarij proszczannja.
Ty usmichnuwsja,
Oczyma skazaw:
Ne persza cja rol, ne ostannja.
Ja zrozumiła,
Ta j słuchała doszcz,
Szczo hraw błjuz na temy dowilni.
A potim buw uspich.
Łjubownyj – takoż,
Ałe wże u druhomu filmi.