Jakszczo tebe ne pomiczajut',
W budennych sprawach dniw tjażkych,
Ta interes uwes' wtraczajut',
I wsi biżat' do sniw czużych...
Ty poczynajesz baczyt' prawdu,
Kryczaty hołosno sobi,
I znajesz, szczo samomu warto
Skazaty wse odnij tobi...

Ałe ty zaraz nepomitnyj,
A u duszi wyruje bil,
Do wsich, kołys', ty buw prywitnyj,
Ałe ż nadwori zametil!
I ty idesz sobi do kohos',
Nichto ne czuje sercja kryk,
Nichto ne znaje jak ce stałos',
Ałe czomus' kudys' ty znyk!

Koły znykaje tiń twoja,
Nichto tebe ne pomiczaje,
Zatopczut' własne słowo "ja",
Czomus' dusza twoja strażdaje...
I rozumijesz znowu ty,
Wsju syłu, szczo nas wsich trymaje,
I znowu choczesz perejty,
Tudy, de swit wes' czas huljaje!