Zażuryłasja ta j duże bidna wdowa,
Szczo ne skoszena zełenaja dibrowa.

Znajszła kosariw sto dwajcjat' szcze j czotyry,
Szczob wykosyły wsi hory, szcze j dołyny.

Kosari kosjat', a witrec' powiwaje,
Szowkowa trawa na pokis poljahaje.

Szowkowa trawa na pokis poljahaje,
Bahacz na wdowu czasteńko pohljadaje.

– Oj ty, bohaczu, ne dywys' na mene,
Nemaje woliw i koriw proty tebe.

– Ja ż tebe, wdowo, za woły ne pytaju,
Biłe łyczeńko, czorni browy kochaju.

– Ne spytajesz ty, spytaje twoja maty,
Bude wołamy wse żyttja dokorjaty:

Oj wstań, newistko, bodaj że ty ne wstała,
Ta zdij korowy, szczo wid bat'ka pryhnała.