Ja chotiw by szczob dumky kłałysja na łyst rikoju
Ti dumky, szczo po żytti zawżdy jdut' porjad zi mnoju
Ne dajut' wnoczi zasnuty w poszukach żyttja kincja
Kożnu nicz prychodjat' w mozok i paljat' joho do tła

Baczu ja obłyczczja porucz, w nych szcze je dusza żywa
Ta dumky jim lizut' w mozok, temnu wicznist' widkrywa
Ja b chotiw jich wzjaty w ruky, kynuty w pekło na dno
Chaj łjucyfera zżyrajut', chaj żerut' joho łajno

Baczu nebo nad soboju, sonce, chmary, misjac' je
Ta pokryte wse imłoju, niby szczos' miż namy je
Znowu tysnut' kajdanamy, łancjuhamy drut' mene
Szczo ce stałosja zi mnoju, szczo ce tak mene towcze

Pryspiw:
Dumky rwut' mene na szmatky, paljat' mij mozok do tła
Teper dumkamy ja pustyj, załyszyw swoje tiło ja

Wse zakryju oczi, tiło swoje, dam wohnju
Dumku kynu ja szczuram, duszu w skrynju ja zamknu
Widłetiwszy w synje nebo, obijnjawszy chmar imłu
Kryknuwszy piszło wse nachyr, ja do Boha widijdu

Pryspiw

Może tam znajdu ja spokij, wid swojich dumok wteczu
I widkrywszy oczi, ja po chmarach w raj idu
Ta dumky i tam jak hołky w czornim mozku, ja kryczu
Prokydajus', baczu nebo, sława Bohu ja żywu

Pryspiw