Ja zaproszu tebe do sebe,
Na szyroke, na syne nebo,
De błukajut' rożewi tini,
Tut jak maty swojij dytyni,
Wsim daruje szmat szczastja sonce,
I w micnij, i ważkij korobci,
Tam nawiky zaperte hore,
A natomist' rożewe more,
Wsim ochoczym daruje radist',
Des' u horach dałeko schowałas' starist',
Szczob jiji ne znajszły roky.

Pryspiw:
Ja ne twij ałe ty bud' zi mnoju.
Bud' czariwnoju i ne zemnoju,
Ja ne twij tak możływe ne stałos',
Ałe w serci mojemu zostałas'.
Bud' zi mnoju...

Ja zaproszu, zawitaj, zawitaj taky,
W nas pojasneń i sliw ne treba,
Tut wse oczi howorjat' za tebe,
Znaju, budesz, pryjdesz szcze zranku,
Zupynyszsja, czekatymesz na hanku,
A jak wyjdu ne mowysz i słowa,
Ałe pisnja twoja purpurowa,
Szczo spiwatymut' twoji oczi,
Nam łunatyme dzwinko do noczi,
A na ranok, mow łoskit ozercja,
Ja poczuju zakochanyj szepit sercja.

Pryspiw

Ja zaproszu tebe do sebe,
Na szyroke, na s'ome nebo,
De błukajut' rożewi tini,
Tut jak maty swojij dytyni,
Wsim daruje szmat szczastja sonce,
I w micnij, i ważkij korobci,
Tam nawiky zaperte hore.

Pryspiw