A w poli mohyła z witrom howoryła:
– Powij, witre bujneseńkyj, szczob ja j ne czorniła.

Szczob ja ne czorniła, szczob ja ne marniła,
Szczob po mjenje trawa rosła, rosła że j zełeniła.

A u stepu riczka, czerez riczku kładka.
Ne pokydaj, kozaczeńko, ridneńkoho bat'ka.

A jakszczo pokynesz samoho – zahynesz,
Riczeńkoju bystreńkoju za Dunaj zapływesz.