Zhadaj, zhadaj ostannjeje kochannja,
Ty mołodyj buw, a ja buła dytja,
Ty pryhortaw mene do swoho sercja
I howoryw: "Nawiky ty moja".

Tebe wzjały ti worohy prokljati,
Wzjały w Sybiry, w dałekuju tajhu,
Nas rozłuczyły na wełyki muky.
Och, Boże mij, ja deń i nicz mołju.

Tebe wzjały i wistoczky ne dały,
Och, Boże mij, nawiszczo wże tak meni?
Może, wony tebe zamorduwały?
A jak żywyj – prysnysja chocz u sni.

Bez tebe ja, jak cwit na sonci, w’janu.
Bez tebe ja ne możu u switi żyt'.
Oj de, oj de czariw takych distaty,
Szczob zabut' tebe i ne łjubyt'?

Ne raz, ne dwa ja Hospodu mołjusja,
Ne raz, ne dwa tak wirneńko ja proszu:
"Werny myłoho z piwnicznoji tajhy,
Nechaj szcze raz do sercja pryhornu".