Jak z Bereżan do kadri siczowyky mandżały,
Tam krajałos' serdeńko iz hor’ja i peczali.

Tam krajałos' serdeńko chorunżoho Osypa,
Jak nam z oczej znykała ta Zołotaja Łypa.

Tam krajałos' serdeńko – ne wtychło j na chwyłynu,
Bo w Bereżanach pokynuw kochanuju diwczynu.

– Proszczaj, moja diwczyno, mij sonjacznyj prominnju,
Moja ż ty osołoda w wojennomu terpinnju.

Proszczajte, kari oczi i usta małynowi,
Wże bilsz ja ne pohljanu na waszi czorni browy.

Proszczaj, moja diwczyno, diwczyno czornobrywa,
Nas nyni rozłuczaje ta dolja neszczasływa.

Proszczaj, moja diwczyno, i ne tuży za mnoju,
Jak ja z wijs'ka powernus', ożenjusja z toboju.

Czy pryjde czas wesełyj, czy pryjde zła hodyna,
Ja wse tebe zhadaju, szczo ty moja jedyna.

Jak diwczyna poczuła taki słowa zakljattja,
Schyłyła hołowońku i wpała u obnjattja.

Diwczyna jak poczuła taki słowa łjubowy,
To pociłunok złożyła na usta kozakowy.

Jak siczowiji strilci do Kadry dojiżdżały,
Zhadaw ne raz chorunżyj pro ridni Bereżany.